17 Mart 2016 Perşembe

SEVGİLİ KADRİ DOĞUM GÜNÜNÜ KUTLAMAK İSTERDİM

        Yıl 1956 Kayseri günlerimiz sona eriyor ve Tipik bir Ortadoğu kenti görünümündeki Urfa’ya tayin oluyoruz.  Kısmen yalnızlık çektiğimiz ilk yılların ardından çok sevmeye başladığımız bu kentte artık sağlam dostluklar ve okulda da arkadaşlıklar kuruyorum. Yine de yabancı muamelesi görmekten kurtulamıyoruz.
        Birgün eve geldiğimde konuklarımız olduğunu görüyorum. O günden sonra tüm yaşamımdaki en sağlam ve en uzun soluklu dostluğumun sürecek olduğu Aziz Amcam ile Emine teyzemin üç evladı ile tanışıyorum. Onlar Urfada bizden iki yıl daha yeni.  Bu başka bir ülkenin şehri gibi görünen yerde bizim iki yılda üzerimizden ancak atabildiğimiz garipliği onlar yeni yaşamaya başlamışlar. Nebahat, Adile ve Mustafa Kadri aynı sınıfa gidiyorlar. Doğunun okulsuz yıllarında Nebahat iki yıl Adile bir yıl beklemek zorunda kalmışlar. Mustafa Kadri okul çağına geldiğinde ancak okulu olan bir yere kapağı atabilmiş Aziz amcam. O da babam gibi Astsubay.
           Sınıflarımız ayrı bile olsa neredeyse okul dışı hayatımız birlikte geçiyor. Kadri ile zevklerimiz çok benzeşiyordu Kitaplarımızı değiş tokuş ediyor, birlikte futbol, pinpon langırt oynuyorduk. Balıklı gölde yüzüyor, babalarımızın ortak mekanı olan jandarma merkezinde voleybol oynuyor, atları tımar ediyorduk. Sonunda neredeyse aynı yıllarda artık doğu ve güneydoğu görevleri bitiyor babalarımızın ve üniversite çağında ince bir ayarlama ile Istanbula kapağı atıyoruz. Tam bir sanatçı ruha sahip Kadri Güzel sanatlar akademisi resim bölümüne ben de teknik üniversiteye kaydoluyoruz. Okullarımız yakın ama evlerimiz iki ayrı yakada ama ne gam. Dostluğumuz ve arkadaşlığımız burada da kesintisiz sürüyor. Artık ikimizin de iki evi var. Ben onlarda o bizde kalabiliyor. Böylece yıllar yılları kovalıyor. Bir süre birlikte gazetelerde çalışıyoruz. Ben Anadoluda babamın bıraktığı yerden devam ederken Kadri önce bir kurumda çalışıyor sonra da kendi işin kurma gayreti içinde oluyor.
      Bir süre sonra birlikte çalışmaya başlıyoruz ancak şartlar sürekli değişiyor ve yaşam kendi yasalarını dikte etmeye başlıyor. Önce kadri evleniyor şirin mi şirin bir kızı oluyor o bizim Elifimiz. Sonra Kadri sanatını da konuşturarak ülkenin en ünlü oyuncak bebek imalatçılarından biri oluyor.
Bir gün onun tüm işlerini tasviye ederek Antalya’ya yerleştiğini öğreniyorum. Yıllarca görüşemiyoruz. Hayatlarımızda önemli değişiklikler oluyor tabii ki.
    Nebahat abla ile İstanbul’da olduğu için daha sık görüşebiliyoruz. Ve bir gün başımdan aşağıya kaynar sular döken haberi Nebahat abla veriyor. Kadri lösemiye yakalanmıştır.
İlk fırsatta Antalya’ya gidiyorum ve görüşüyoruz.
       

1975 yılında Merter’den yukarı çıkarken yanımızdan bir Thames marka minibüs geçiyor ilginç bir boyası var ve birbirimize dönerek “Bunu 2025 yılında hatırlayalım. Unutan veya bu tarihten önce aramızdan ayrılan Lahmacun ısmarlayacak diyor ve el sıkışıyoruz. Antalya'da ona bunu hatırlatıyor ve “Bak kardeşim eğer iyileşmezsen bahsi kaybedersin diyorum” ama o minibüsü aynen tarif ediyor "Bu yetmez. 2025 yılında bunu hatırlamak marifet” diyorum.
     2015 yılda bir gece telefonum çalıyor ve sevgili arkadaşımın aramızdan ayrıldığını yüreğim dağlanarak öğreniyorum. Hemen uçak bileti bulma peşinde koşmaya başlıyorum. Yaz ayı ve Antalya'ya adeta göç ediyor insanlar. Güç bela bir bilet buluyorum ve sevgili dostumun toprağa verilmesine tanıklık ediyorum.
       İşin trajik tarafına bakın ki cenazeye gelenlere sevgili eşi Işık kardeşim kıymalı pide ikram ediyor ve bu benim boğazıma düğümleniyor. Sanki 2025 yılına ulaşamayıp da bahsin bedelini ödüyormuş gibi geliyor bana.
        Bu gerçek sanatçı arkadaşım inanılmaz bir müzik belleğine de sahipti. Son ziyaretimde onun udu ile Tamburi Cemil Bey’in Muhayyer peşrevini çalmıştım. Çok hoşuna gitmişti ve daha önceden
bilmiyordu. Benden bir daha çalmamı istedi. Bir daha çaldım ve o peşrevi ezberlemişti bile.
        Benim sevgili arkadaşımla bir ortak tarafımız daha vardı. İkimiz de 1943 yılının Mart ayında doğmuştuk. Ben 14 Martta o 18 Martta doğmuştu. Çok doğum günümüzü ortalarda biryerde kutladığımız olmuştu. Ve tek tesellim ikimiz de ölmeden önce karşılıklı birbirimize ziyaretlerde bulunmuş olmamızdır. İşte o ziyaretlerden birkaç kare fotoğraf.
           Bu gün 18 Mart sevgili dostumun doğum günü. Onu toprağa verdiğimiz günden beri içimde bir türlü sakinleşemeyen duygularımı yazmaya elim bir türlü varamadı. Bu gün artık onu birkaç cümleyle de olsa yazmalıydım ve yazdım. Yazmak istediklerimin yanında bir damla bile değil ama yine de birşeydir. 


 






Hiç yorum yok:

Yorum Gönder